Zdjęcie ilustracyjne: Zarząd Olimpolu w Klubie Polskim w Ashfield, 1999. L-P: Maciej Swaczyński, Edmund Obiala, Jerzy Gabara, Małgorzata i Boleslaw Kwiatkowscy, Jerzy Maciejak, wiceprezes PKOl Aleksander Rokinier, Janusz Krzywicki i Paweł Otrębski. Fot. Archiwum Małgorzaty Kwiatkowskiej

Edmund Obiała urodził się w 1946 roku we wsi Niszczewice, w gminie Złotniki Kujawskie. Ukończył studia na Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym w Bydgoszczy, a następnie uzyskał tytuł magistra inżyniera w zakresie budowy dróg i mostów na Politechnice Poznańskiej. Swoją edukację kontynuował na Politechnice Wrocławskiej, gdzie obronił doktorat. Przez całe życie nieustannie doskonalił swoje umiejętności i poszerzał wiedzę.

W młodości trenował lekkoatletykę i karate w klubie sportowym Zawisza Bydgoszcz. Był współorganizatorem pierwszych Mistrzostw Polski w karate. Interesował się teatrem, kinem, muzyką country i sportem — choć sam nigdy nie nauczył się pływać.

W 1981 roku, wraz z żoną Grażyną, wyemigrował do Australii, gdzie rozpoczął nowy rozdział życia i kariery. Mimo tego, że zamieszkał daleko od Polski, nigdy nie zapomniał o swojej ojczyźnie. Przez 25 lat wspierał edukację wielu zdolnych, ale niezamożnych uczniów ze szkoły w rodzinnych stronach, pomagając im realizować marzenia o zdobywaniu wiedzy.

Edmund — znany przyjaciołom jako „Edek” — był wybitnym inżynierem budownictwa oraz dyrektorem wielu prestiżowych projektów realizowanych na całym świecie. Był wzorem do naśladowania, inspiracją, a zarazem człowiekiem skromnym. Posiadał niezwykłą zdolność zarządzania złożonymi przedsięwzięciami, co dla wielu z nas pozostaje trwałą motywacją i bodźcem na przyszłość.

Edmund Obiala. Fot. Z archiwum Edmunda Obiały.

Po przybyciu do Australii pracował przy budowie stadionu Parramatta oraz Sydney Football Stadium – wówczas największego obiektu sportowego w kraju – a także przy prestiżowym wieżowcu Chifley Tower w centrum Sydney.

W 1994 roku wygrał międzynarodowy konkurs na projekt i budowę stadionu olimpijskiego na igrzyska „Sydney 2000”, który został ukończony w 1999 roku. W uznaniu tego osiągnięcia, Polski Komitet Olimpijski mianował go attaché olimpijskim reprezentacji Polski.

Jako organizacja polonijna Olimpol mieliśmy zaszczyt współpracować z Edmundem podczas przygotowań i trwania Igrzysk Olimpijskich, wspierając polskich sportowców. Łączyła go autentyczna więź ze środowiskiem sportowym – sport był jego pasją, a przyjaźnie, które wtedy zawarł, trwały aż do ostatnich dni jego życia. Jeszcze w styczniu tego roku kibicował polskim tenisistom podczas drużynowych mistrzostw świata – United Cup – w Sydney, w towarzystwie wielu przyjaciół.

W uznaniu jego oddania i nieocenionego wsparcia dla polskiego sportu, został odznaczony Złotym Medalem Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Po zakończeniu igrzysk w Sydney Edmund wyjechał do Europy, gdzie objął kierownicze stanowiska przy tak prestiżowych projektach jak Munich City Tower, stadion Evertonu w Liverpoolu oraz stadion Chelsea w Londynie.

Rok przed igrzyskami w Sydney został dyrektorem generalnym projektu budowy nowego stadionu Wembley w Londynie. W 2006 roku powrócił do tego projektu jako doradca Ministerstwa Sportu i doprowadził budowę do końca w 2007 roku.

Jako główny koordynator techniczny był odpowiedzialny za projektowanie i realizację wielu obiektów sportowych na Igrzyska Olimpijskie Londyn 2012. Następnie podjął kolejne wyzwania zawodowe w Abu Zabi, a w 2011 roku powrócił do Sydney, gdzie kierował budową podziemnego systemu logistycznego w Operze w Sydney, a także innymi projektami infrastrukturalnymi.

Edmund był wielokrotnie nagradzany za swoje dokonania. Wśród najważniejszych wyróżnień znalazły się: Grand Prix od National Arborist Association za arborystykę (1999) oraz British Construction Industry International Award za projekt i budowę Stadionu Australia (1999).

Był człowiekiem niezwykle życzliwym, cierpliwym, spokojnym i opanowanym. Potrafił z kamienną twarzą opowiedzieć najzabawniejszy dowcip. Był również uważnym słuchaczem, potrafił wesprzeć dobrym słowem i mądrą radą.

Najważniejszą osobą w jego życiu była jego żona Grażyna – powierniczka i najlepsza przyjaciółka, z którą przeżył 59 pięknych lat.

Edmund Obiała z żoną Grażyną, 22 lutego 2025. Fot. Teresa Szozda


Jan Paweł II powiedział: „Człowiek nie umiera całkowicie, jeśli trwa w pamięci i sercu innych.”

I tak właśnie jest w przypadku naszego przyjaciela. Życzliwość, mądrość i przyjaźń Edka pozostaną z nami na zawsze.

Zmarł w Sydney 23 kwietnia 2025 roku.

Będziemy go wspominać z wdzięcznością i szacunkiem, a Jego dziedzictwo będzie trwać.

Małgorzata Kwiatkowska